De eerste 2 weken

Nu bijna 2 weken op Ometepe. Tja, wat kan ik allemaal vertellen, eigenlijk voelt het nog steeds heel bijzonder. Aan het werk zijn voor iemand die ik eigenlijk niet goed kende. Soms ook wel zwaar, omdat haar project nog in de bouwfase zit. Stenen dragen, cement maken met de schep op de grond, zand scheppen, beton storten, ijzerdraadjes voor het betonijzervlechten knippen.

Soms als er niemand Engels praat voelt het ook wel eens wat minder leuk.

Verder is het ook wel een mooi proces omdat we met zijn drieën in het huis wonen. Rekening houden, eten we samen, van wie zijn die sokken, is de badkamer weer bezet, het gaat ook eigenlijk best wel goed, want als we ergens mee zitten spreken we dat uit.

Gelukkig is het na wat kletsnatte regendagen weer droog geworden en ook warm. Ik trek er regelmatig met de motor op uit, nog nooit op gereden dus best wel spannend. Naar de watervallen, een ander dorp, onverhard tussen vooral lokale mensen, een keer toen ik verkeerd gereden was in het donker door de regen.

Het avontuur wat ik zocht krijg ik wel. Midden op een afgelegen onverharde weg begaf de motor het ook nog, gelukkig schoten er lokale mensen te hulp. Cummuniceren ging eigenlijk amper omdat ik geen bereik op mijn telefoon had en de mensen spreken alleen maar Spaans, en ik eigenlijk helemaal niet.

Toch kwam er een monteur, en na mijn achterwiel uit elkaar gehaald was bleek het lager daarvan kapot te zijn. Hij naar een dorp gereden voor een lager en drie kwartier later was hij terug en zette alles weer in elkaar, schade 8 euro! Natuurlijk heb ik hem fooi gegeven, maar het is hier allemaal zo goedkoop.

Voor mij is het nog flink verkennen hier, mijn plekje vinden, en ook waarom ben ik hier, wat brengt het me. Ik heb niet overal een antwoord op, maar ik heb het gevoel dat ik op de juiste plaats ben en vind het hier zeker boeiend en avontuurlijk, en warm [e-1f60a]