Innerlijke reis

Week drie is inmiddels voorbij, de tijd gaat snel.

Deze week was een week van innerlijke worstelingen en ontdekkingen. Vorige week donderdag begon er van alles te borrelen. De werkers/bouwvakkers die hetgebouwtje van Esther aan het plaatsen zijn delen iedere dag wel iets van hun eten. Ik had eerst zoiets van dat het vrijblijvend moest zijn en dat het verwachtingen creëert,en sinds ik dat los kon laten en ik daaraan mee doe heb ik gemerkt dat dat verbind, het schept juist een band, samen delen is heel mooi.

Een andere worsteling kwam in het weekend, ik vroeg me af wat ik hier deed, voelde me niet thuis, alleen, vind ik het vervelend dat ik geen Spaans spreek(ben wel met cursus bezig), twijfelde of ik wilde blijven en terwijl de dames in huis een vol weekend hadden, worstelde ik me er doorheen, ik kies dan toch voor op mezelf zijn.

Gelukkig kan ik alles met Esther bespreken, en dat maakt dat ik me toch steeds meer thuis begin te voelen. Ook met mijn lief heb ik bijna dagelijks een lijntje, zo fijn om te delen wat er speelt en daarin volledig ontvangen te worden.

Het eiland hier(Ometepe) staat er om bekend dat het dit soort processen los kan maken, ook van mijn huisgenoten kreeg ik te horen dat er heel veel emoties spelen of gespeeld hadden sinds ze op het eiland zijn.

Na alle worstelingen die ik had, voel ik me nu gelukkig weer een stuk beter, begin ik mijn draai te vinden en heb ik zeker het idee dat ik wil blijven. Tja, ik ben hier niet voor niks, nog steeds benieuwd wat deze periode me nog meergaat brengen. De foto’s deze week zijn wat minder spectaculair, een reis naar binnen geeft nu eenmaal andere(eigenlijk geen)foto’s en is zeker niet minder mooi….