dag 17/18/19 wo do vr

Woensdag was een rustige dag. ´S morgens voor de afwisseling meegereden om de kinderen op te halen, da's weer eens wat anders dan met de kinderen spelen op het schoolplein. Zo'n ophaalronde duurt dus gewoon bijna 1 1/2 uur. Het leukste stukje is omhoog, de berg in. Het busje waar we op dit moment in rijden is 22 jaar oud en erg krakkemikkig, er moet dan ook geregeld wat aan gesleuteld worden omdat hij stil valt.
Daarna geassisteerd bij de les en 's middags de kinderen weer weggebracht. Ook zijn we nog even gaan kijken bij de nieuwe bus die bij de uitdeuker staat. Ze hebben er dus 15 dagen voor nodig om hem op te knappen.
Voor het eten zijn we nog naar de slager geweest, ik had al wel meer slagers gezien en ik dacht wie koopt daar nou in godsnaam zijn vlees, nou iedereen dus, zo ook Simon. De hompen vlees vliegen soms door de lucht en af en toe wordt er van zo'n homp dan eens wat afgehakt. Het ziet er slonzig uit, maar toch ruikt het fris en is het vlees gekoeld, alleen, alles is zichtbaar en dat zijn we geloof ik niet zo gewend.
Vervolgens hebben we met de hele familie momo's gemaakt, een Chinees gerecht wat enorm populair is in Nepal. Je kunt ze stomen of frituren, wij hadden de gestoomde variant. Het zijn rondjes gemaakt van deeg, wat zelf gemaakt wordt met de deegroller. Daarna worden ze, met een vulling van gehakt, uien kruiden en nog wat andere onbekende dingen, dichtgevouwen.
Ze smaakten erg goed. Wat ik dan sneu vind is dat de weeskinderen dan toch ander eten krijgen dan de familie en ik, zij rijst zoals anders en 4 momo's, wij momo's met groentesoep. Zo zie ik wel meer verschillen, maar Simon vindt dat ze al een enorme kans krijgen gezien hun afkomst. Een van de meisjes was zelfs nog nooit naar school geweest tot haar 9e geloof ik. Na het smullen doen de weeskinderen automatisch de afwas, echt voorbeeldig. Volgens mij komt dat door de strenge regels, Simon heeft echt veel overwicht, is echt de man in huis.
Aan de andere kant doet hij ook erg veel, helpt o.a. met koken, doet inkopen, ligt onder de bus te sleutelen en helpt me zelfs met mijn was. 

Donderdag had ik plannen, ik wilde na de ontbijtlunch naar Bhaktapur gaan, ik was daar 4 jaar geleden niet geweest. In eerste instantie zou Simon mee gaan, maar omdat zijn zwager met spoed opgenomen was in het ziekenhuis ging dat niet door. Na een leuk afscheid van de jongste kinderen die buiten zaten te eten, vertrok ik met de plaatselijke bus voor een belachelijk laag bedrag, 25 NPS nog geen 25 eurocent, naar Bhaktapur, een van de koningssteden. Bij de bus aangekomen dachten ze eerst geloof ik dat ik verdwaald was, want er maken niet veel westerlingen gebruik van het openbaar vervoer. Durbar Square in Bhaktapur is toch weer anders dan die in Kathmandu en Patan, erg mooi, heel veel tempels, waterplaatsen, rode kleurstof, te veel om op te noemen, maar ook hier was wel schade van de aardbeving te zien. Wat grappig was een gebouw wat gerestaureerd werd, het jaar dat het klaar zou zijn is 2075! Nog een leuke selfie gemaakt met wat dames uit Katmandu. Ook nog staan kijken bij een groep oudere mannen die bij een tempel een spel aan het doen waren, een spel op de stoep, met steentjes en stokjes bamboe als soort van dobbelsteen, mooi om te zien dat ze met zulke basic middelen zoveel plezier beleven. Op hetzelfde tempelpleintje was ook een man met houtsnijwerk bezig.
Het leuke is dat die mooie momentjes meestal te zien zijn net buiten de toeristische gebieden....
Tegen de tijd dat ik naar huis wilde heb ik me toch nog laten verleiden tot aankoop van een wierookbrander en een opbergkoker waar ik in Nederland al een tijdje naar op zoek was. Alleen na de aankoop had ik nog maar 65 RPS over en de ATM werkte niet, gelukkig toch nog genoeg voor de bus naar Banepa.

Gisteren, vrijdag, was er maar een halve dag school. Na het spelen op het pleintje worden de kinderen na de plasrij altijd buiten in rijen opgesteld. Met de rechterhand op de borst wordt dan het volkslied gezongen met ondersteunende muziek en daarna nog een "thank you god" liedje. Vervolgens worden er nog wat dansjes gedaan. In het begin vond ik het wat raar om mee te doen, zo van kan dat hier als man wel, is het niet raar, maar nu vind ik het zelfs erg leuk, het heeft wel wat. Binnen hebben we nog een soort van stoelendans gedaan met kussens, ook lachen om dat te zien en mee te doen. Helaas niet gewonnen :) .
Ik had verder geen plannen voor de dag, maar Simon wilde na de lunch weer naar Kathmandu om zijn vrouw naar het ziekenhuis te brengen en vroeg of ik mee wilde en wat ik daar wilde gaan bekijken. Ik moest even denken maar toen schoot me te binnen dat ik Pashupatinath nog niet gezien had, de plaats waar op altaars naast de rivier massaal crematies plaats vinden. Na de lunch gingen we dus, na de gerepareerde bus bij de uitdeuker opgehaald te hebben op pad. We gingen eerst naar het ziekenhuis, ik ben er ook mee naar binnen geweest. Het was een privékliniek die er netjes uit zag, alleen enorm ouderwets, van voor mijn tijd zeg maar.
Na het ziekenhuis zette Simon me bij Pashupatinath af en hij ging zelf naar een vriend in de buurt.
Pushipatinath ook een Hindoeïstische tempel was echt schokkend! Ik heb het dan niet eens over de lijkverbrandingen maar over de enorme rotzooi! Op veel plaatsen lag een dikke laag met graan, rijst, bloemetjes plastic zakjes, verbrande resten en andere dingen. Hindoeïsme strooien dat constant rond, als offer ofzo, op weg naar de tempel.
Ik denk dan aan het ongedierte wat er wel niet op af zal komen, zie de aapjes die voldoende te eten hebben, heel bijzonder. Ook de lijkverbrandingen waren hoewel ik deze keer niet echt een lichaam gezien heb, indrukwekkend om te zien, er hangt veel rook, een aparte lucht waar je natuurlijk ook de dood in ruikt.
Er was ook een soort festivalterrein waar het erg druk was, maar vooral ook de grote rommel viel me op. Wat leuk was waren de groepjes mensen die samen aan het zingen en dansen waren en ik vind het nog steeds grappig dat vaak tussendoor de heilige koeien en soms een geit loopt. Nog een mooie foto met vier Sadhu`s, heilige mannen, genomen, hoewel heilig, er zijn een heleboel artiesten bij die het doen om geld te verdienen, natuurlijk had ik wel de echt heilige mannen.
Na Pashupatinath naar het winkeltje van de vriend van Simon gegaan. Hij repareerde mobieltjes en andere elektronische apparaten. Het zaakje zat aan een drukke weg wat dus voor bergen stof in de winkel zorgde. Wat een onoverzichtelijke stoffige ruimte was het werkplaatsje, de man had nog net een klein stukje op zijn stoffige met telefoononderdelen bezaaide tafelbladje over om de telefoons te repareren. Het was weer mooi om te zien.
Omdat "vrij man" Simon die avond spontaan op zou gaan treden in het restaurant van de plaatselijke zaalvoetbalclub hebben we snel in het electronicawerkplaatsje wat momo's gegeten en vertrokken we weer naar Banepa. Een reisje van 25 km, maar we hebben er door de verkeerschaos meer dan een uur over gedaan.
In Banepa aangekomen waren er veel vrienden van Simon bij het restaurant, iedereen dus handen gegeven, Simon is best trots op zijn Nederlandse nieuwe vriend. Na het optreden zittend op een kussen op de grond nog wat gegeten daar en voor de verandering een biertje gedronken.
Toen we om half 10 na een zoektocht naar een slager die nog open was, weer thuis waren hebben we nog een keer gegeten en met de weeskinderen film gekeken.

Vandaag, zaterdag heb ik een trekking naar Nagerkot op het programma staan, de hoogste bergtop van 1985mtr in de omgeving, met uitzicht op de Himalya! Ik ben benieuwd.