dag 24-25-26 Namo Buddha, Chitwan wo-do-vr

Woensdag, eergisteren vertrok ik na eerst nog met de schoolkinderen gespeeld te hebben naar Namo Buddha, een klooster waarnaar vaak pelgrimstochten gemaakt worden. Om 10 uur ging ik dus op weg, mijn eigen pelgrimstocht maken.
Eerst met de bus naar Dhulikhel, daar aangekomen moest ik eerst een stuk door het plaatsje lopen om bij het beginpunt te komen. Omdat er bijna verkiezingen zijn, zijn er allerlei activiteiten en om die niet uit de hand te laten lopen zijn er bergen tijdelijke politieagenten ingeschakeld, ze dragen een blauwe overall en zijn gewapend met een bamboe stok. Ik kwam dus een enorme hoeveelheid van die agenten tegen want er waren die dag verkiezingsactiviteiten, er was een bandje aan het spelen en ook een UN/auto kwam nog voorbij. De eigenlijke pelgrimstocht begon bij de trap met de 1000 treden, de weg naar het uitkijkpunt waar ik van de week was. Tijdens mijn wandeling op de trap nog een tempeltje bezocht en daar wat vogels en eekhoorns gefotografeerd. Later een enorm Buddha beeld bezocht en daarna ben ik een heel stuk meegelopen met de sadhu die boven bij de tempel woonde waar het uitkijkpunt is. Deze keer leek het me wel een echte sadhu, weinig opsmuk, hele verhalen had hij, ook had hij offerdingetjes bij zich, rijst en bloemen enzo, een gezellige klim dus. Nadat hij me de weg verder gewezen had en me toch om een kleine bijdrage vroeg wilde ik hem ook nog even op de foto zetten, ik had eerst alleen de bovenste helft van zijn lichaam gefotografeerd, maar hij wilde toch dat ook zijn kleed, dus zijn hele voorkomen, op de foto kwam.
Via een mooie afdaling over een door kleine dorpjes en prachtig zicht op de Himalaya kwam ik bij de hoofdweg naar India aan die ik over moest steken. Daarna werd de weg wat geasfalteerd en breder. Op die weg kwam ik een Nepalese leraar tegen die ook richting Namo Buddha ging.
Hij wist nog een binnendoor paadje en dat hebben we gelopen, weer langs mooie dorpjes.
Vlak bij het klooster namen we afscheid, hij moest daar bij zijn thuisdorpje zijn waar zijn woning was.
Namo Buddha was een heel mooi klooster (Gompa), het zag er goed onderhouden of nieuw uit. Het was berekend op veel mensen, veel regeltjes enzo. Binnen heb ik toch wat foto's gemaakt ondanks dat het niet mocht. Wel grappig om te zien dat de monniken wel binnen telefoons gebruikten en wat luidruchtig waren op het terrein, terwijl er juist aan de bezoekers gevraagd werd om dat niet te doen.
Na het bezoek aan de Gompa nog wat gegeten in een klein plaatselijk tentje. Ik was er de enige klant, het was erg primitief, wel grappig, de kippen liepen er af en toe gewoon binnen. De man probeerde nog wat engels met me te praten. Het eten was erg pittig maar gelukkig heb ik er geen last gehad.
Toen ik verder wilde lopen op naar een bushalte, werd ik in het Engels aangesproken door een Nepalese vrouw(Manu) die ook mijn kant op ging. Later bleek ze al 12 jaar in Nederland te wonen. Ze was terug in Nepal om projecten te bekijken van een stichting, om te kijken of het geld goed besteed werd en om te kijken in afgelegen gebieden waar nog hulp nodig was. Ze had al heel wat mensen geïnterviewd. Ze vertelde me dat ze nu naar haar tante ging en die woonde in een dorpje wat op mijn route lag en waar de bushalte was.
Bij het dorpje aangekomen hebben we bij haar tante warme melk van eigen koe gekregen en er wat zitten kletsen, ook daar was het erg primitief. Toen we aan haar tante vroegen hoe laat de bus ging zei ze dat er helemaal geen bussen meer reden, maar ik kon er blijven slapen. Dat heb ik dus maar niet gedaan en ben samen met Manu richting Panauti gelopen waar de bus nog wel vertrok. Halverwege namen we afscheid en half in het donker liep ik alleen verder. Toch kwam er ineens een bus langs en daar ben ik maar ingedoken, scheelde toch weer een paar kilometer wandelen en ik was al best moe. Om half 7 was ik weer "thuis" na een dag vol mooie avonturen.
Daar nog even wat gek gedaan met de pleeg/weeskinderen en foto's laten zien.

Donderdag begon vrij gewoon, spelen met de kinderen, muziek en assisteren bij de Engelse les...
Bij de lunch zei Simon dat hij onverwacht naar Chitwan moest, er was een nicht overleden en al gecremeerd, maar het was gebruikelijk om daarna samen te komen met de familie. Hij vroeg me of ik met hem mee ging, dan kon ik daar de omgeving wat zien en dan hoefde hij niet alleen te rijden. Ik had in de omgeving van Banepa eigenlijk alles wel gezien dus ik ging na wat vragen wat de plannen waren graag mee.
Snel douchen en wat inpakken dus en we gingen met het nieuwe Suzukibusje op pad. De eerste kilometers gingen vrij vlot, maar in Kathmandu zaten we hopeloos vast, er is wel een oost-west verbinding maar die staat meestal vol verkeer, dus zijn we zelfs nog door kleine stadsweggetjes gereden. Daarna nog drie kwartier vast gestaan omdat ze aan een ringweg aan het werken waren, de weg is dan dus gewoon helemaal afgesloten.
Wij weer verder gereden, ik sta dus echt weer helemaal versteld van hoe slecht de drukke doorgaande wegen zijn. Ze zitten vol gaten, zijn vaak niet verhard, over grote lengtes wordt aan de weg gewerkt, lijkt het, en over de opengebroken weg moet het drukke verkeer zijn weg maar vinden. Over de laatste 35 km hebben we bijna 3 uur, in het donker, gedaan. Telkens als de weg weer goed leek te worden was dat maar een klein stukje en werd het daarna weer terrein rijden. Na 170 km in ongeveer 9 uur afgelegd te hebben kwam ik, flink door elkaar geshaked, soms lijkt het net op rodeo, in het plaatsje Narayangarh aan waar we voor mij een hotelletje gezocht hebben. Simon ging naar de familie.

Het hotel leek op het eerste gezicht wel oke, maar toen ik wat beter keek waren de lakens best ranzig en het bed was erg hard, gelukkig had ik mijn eigen lakenzak bij me. Ook bleek het water niet te werken, ik dus naar een andere kamer waar wel water was, maar dat bleek ´s ochtends ook anders te zijn.
Mijn kamer lag aan de weg kant waar een busstation lag met daarachter de drukke weg dus er was best veel geluid.
Doordat ik me niet helemaal op mijn gemak voelde in de kamer, de geluiden en omdat ik mijn oordopjes ook niet bij me had, redelijk onrustig geslapen. Ook had ik het idee dat er in de stad waar ik was niet echt veel te doen was. Gelukkig bestaat google maps en daar heb ik een berg punten uit gehaald waar ik heen wil, bij elkaar toch een kilometer of 6 wandelen. Na mijn ontbijtje, wat geloof ik extern gehaald moest worden, heb ik mijn koffer achtergelaten in het hotel en ben ik op stap gegaan. Simon zal me met zijn motor op komen halen als ik uitgekeken ben.
Omdat ik toch wat onrustig was ben ik als eerste naar een mooie plek aan de rivier gegaan die hier loopt, op mijn gemakje hier maar even mijn reisverslag bijgewerkt, voordat ik de confrontatie met het drukke stadje aan ga. Na lekker tot rust te zijn gekomen ging ik op pad.
Het stadje bleek ook een rustige kant te hebben, naast de hoofdweg werd het erg rustig, het plaatsje is erg landelijk opgezet, grote afstanden dus en daardoor werd er erg veel gefietst. Ook rijden er veel riksja's, een compleet andere omgeving dus. Het was er ook een graad of 25, een stuk tropischer dus, ik zag er bananenbomen en andere voor mij onduidelijke tropische bomen.
Ik heb er verschillende tempels bezocht, en per ongeluk kwam ik ook in een pretparkje/speeltuin terecht. Toegang maar liefs 20 roepies, 17 cent, alleen het gebruik van de toilet maakte het dat al waard. Toch was het ook wel leuk om even te zitten, rond te lopen en wat te snacken.Daarna nog de Shiva tempel bezocht en met een gemotoriseerde riksha weer richting busplein waar het hotel aan lag, gereden, toch een kilometer of 6 voor heel weinig geld.
In een plaatselijk eettentje Nepalees eten gegeten, met mijn handen, dus ik voelde mezelf echt wel ingeburgerd.
Daarna nog wat rondgekeken in winkelstraatjes en weer even het strand bezocht waar inmiddels ook de bevolking van de rust en het groepsgebeuren aan het genieten was.
Na mijn koffer in het hotel gehaald te hebben en meer dan een uur wachten op mijn vriend, gelukkig ben ik hier heel erg zenn, zijn we terug naar Banepa gereden, er reden ook nog 2 familieleden mee. Het was weer een wilde tocht die deze keer maar 6 uur duurde omdat er door een landelijke staking maar weinig verkeer was. Om 22.45 waren we weer thuis. Simon had nog zin in wat rijst te eten, ik eigenlijk niet, maar toen schoot me toch te binnen dat het met melk suiker en kaneel wel lekker was. En kaneel hadden ze, ik kende het niet anders dan in poedervorm, maar eigenlijk is het de schors van een boom. Het moest nog even fijngestampt worden. Daarna heerlijk naar mij eigen harde Nepalese bedje...