Lumbini

Lumbini,
Vrijdag ben ik na een reis van 4 ½ uur met drie(en een klein stukje 4) lokale bussen, maar liefst 200 Rhupees(1,5Euro) armer, aangekomen in Lumbini.
Ik kwam er door het remmen en schudden wat moe aan bij het hotelletje wat de meneer van Horizon voor me geregeld had. Het was net rond uitchecktijd, dus ik moest nog even wachten op mijn kamer.
Ondertussen wat gelunched en toen ik terug kwam was er nog geen plaats. Ze hadden nog wel een gebouw aan de overkant met wat vrije kamers. Omdat het Daishan festival is deze week was er recht voor het andere gebouw keiharde muziek. De eerste kamer was achterin het gebouw, lekker rustig, maar totaal geen ramen en ventilatie en het stonk er, de volgende kamer was voorin het gebouw, precies boven de keiharde muziek. Ook deze kamer wilde ik niet. Ik voelde me wat ongemakkelijk,zo veeleisend ben ik toch niet, maar aan de andere kant had ik ook het gevoel dat ze me ergens wilden stoppen waar ik niet heen wilde. Inmiddels was er ook een kamer in het oorspronkelijke hotel vrij gekomen, ook donker, maar fris en een stuk rustiger.
Nadat de kamer geregeld was ben ik naar het “heilige”park gegaan wat dichtbij lag.
Ik had er erg veel buitenlandse toeristen verwacht, maar in het gedeelte wat ik bezocht kwamen toch vooral Nepalezen. Ik heb er de exacte geboorteplaats van Buddha gezien. De ruïnes waren gereconstrueerd en er was een gebouw overheen geplaatst. Toch maakte de plaats ook wel wat indruk. Na het bezoek aan de geboorteplaats wilde ik een teaching in een Nepalese Gompa volgen, die zou om 16uur zijn.
Toen ik er rond vier uur binnen stapte zat of beter gezegd hing er alleen een monnik onderuit gezakt in een gouden troon. Zijn gezicht zag er, in mijn ogen, redelijk ongeïnteresseerd uit.
Ik liep naar hem toe en hij vroeg me om een donatie, die ik braaf gaf en daarna werd ik gezegend of zoiets. Even later bleek het dat de teaching niet door ging maar dat er een bruiloft plaats vond. Bij bruiloft denk ik zelf aan iets feestelijks, maar dat schijnt in Nepel toch anders te zijn. De bruidegom keek nog wel vrolijk, maar bij de bruid had ik niet het idee dat ze ook maar enigszins blij was.
De ceremonie ging er redelijk geïmproviseerd aan toe, en toen de bruidegom voor de bruid stond om haar een ketting om te doen, werd oogcontact angstvallig vermeden.
Toen het in mijn ogen afgelopen was probeerde ik onopvallend te verdwijnen, maar tijdens het aantrekken van mijn schoenen kreeg ik nog een hapje, een balletje van zoete rijst, lekker en toch leuk dat ik er bij betrokken werd.
Toen ik de volgende gompa wilde bezoeken stond er een oude vrouw te bedelen, ik gaf haar niks en bezocht de gompa. Nadat ik die bezocht had en het gebouw voorbij gelopen was op weg naar het hotel stond ze me aan de andere kant van het gebouw op te wachten. Ik heb haar toch maar wat gegeven maar de vrouw keek toen nog triester dan voor mijn donatie. Later in mijn hotel hoorde ik dus dat ze ongeveer 200 hectare grond bezat en dat ze haar zaakjes prima voor elkaar had, en dat ik nooit bedelende mensen geld moest geven.
Omdat het nog vrij vroeg was besloot ik het dorpje in te lopen, verder van het Buddha terrein af.
Het werd er steeds landelijker en armer, er stonden oude huisjes met rieten daken, de geitjes en Yaks liepen over straat en omdat het festival was zaten mensen feestelijk achter op boeren karren en waren tempels met muziek gecreëerd. Veel kinderen wilden met me praten en na een tijdje werd ik achtervolgd door een stoet kinderen. Bij een van de feestgelegenheden wilden ze op de foto, ik bleef maar foto's maken, echt grappig was dat. Ook werd er natuurlijk wel om geld gevraagd af en toe door de kleintjes, maar daar trapte ik natuurlijk niet meer in. Inmiddels was het donker geworden, tijd om dus weer een terug naar het hotel te gaan....
Vanmorgen ben ik weer naar het park gegaan om lopend de rest van de tempels te gaan bekijken, dat leek me lekker zenn. Het park is 4 kilometer lang en 1 ½ kilometer breed. Heel veel mensen huren een fiets en overal staan mannen met karretjes om je te vervoeren. Het lopen was dus soms een stuk minder relaxed want om de haverklap vroeg wel iemand of hij me weg kon brengen. Dat was niet echt vervelend, maar de mensen die je dan bleven achtervolgen en alle registers open trokken om me in hun wagentje te krijgen gingen me op de duur wel tegen staan en het was moeilijk om dan netjes te blijven. Er waren op het uitgestrekte terrein door vele landen in allerlei stijlen Bhoedistische tempels gebouwd. Veel mooie tempels, gompa's stupa's en monastories maar soms ook oud of kitcherig, erg mooi om te zien.
Een tempel maakte erg veel indruk op me, raakte me zelfs door de sereniteit en stilte die er heerste, geen opgesmukte toestand, gewoon heel rustig met een paar mooie boeddha's, een grote koepel, mooi verlicht, heel subtiel gemaakt. Ik ben er twee keer heen geweest en heb genoten van de rust die hij gaf. Je mocht er eigenlijk geen foto's maken, toch zal ik er eentje in mijn verslag zetten.
Ook ben ik nog met een aantal mensen op de foto geweest, vooral Indiërs vinden dat leuk, maar soms ook Nepalese mensen.
Op het eind van de dag was ik toch wel moe van de vele indrukken.
Ik ging rustig aan het water zitten, na een tijdje kwam er een enthousiaste Duitse man van mijn leeftijd bij me zitten. Hij was ook alleen op reis en wilde kwijt hoe hij onder de indruk was van Lumbini. We hebben gezellig een tijd zitten praten, soms in het Duits, soms in het Engels.
Ik werd ook weer door de oude bedelende vrouw aangesproken, ik wilde met haar een gesprek beginnen maar daar had ze duidelijk geen zin in....
Morgen vlieg in naar Kathmandu, een vlucht van 25 minuten, als ik met de bus zou gaan zou ik er minstens 16 uur over doen als alles mee zou zitten in het verkeer. Ik kies dus maar een keertje voor luxe in plaats van 16 uur gehobbel. De laatste twee dagen ga ik naar het schooltje waar ik vorig jaar vrijwilligerswerk gedaan heb.