De uiteindelijke bestemming en sponsorgeld

Vandaag was het zover, ik zou gaan verhuizen naar Benapa, mijn uiteindelijke plaats, het weeshuis.
Voor het zover was zou ik eerst naar de bestemming voor het sponsorgeld gaan. Ik had gisteren met de directeur van VSN overlegd over hoe het geld het beste besteed kon worden. Hij vond dat het meest nodig was voor het opvangcentrum voor gehandicapte kinderen. Het zou besteed worden aan groente, fruit melk en lunch voor de 15 tot 20 kinderen die er dagelijks verblijven. Van de 700 euro die ik bij me had kon de instelling ongeveer 8 maanden vooruit, samen met een andere gift bijna een jaar. Het huis waar ik heen zou gaan stond er al stukken beter voor en daar was het minder nodig. Voor de mensen die bijgedragen hebben zou het in mijn ogen leuker zijn dat er iets zichtbaarders mee gedaan zou worden, maar ik vertrouw erop dat dit de beste bestemming is en daar draait er natuurlijk om.
Dus toen ik opgehaald werd bij het gasthuis gingen we nog even naar het VSN gebouw en samen met Linda, een Nederlandse vrijwilliger en Bishal reden we naar het gehandicapten centrum. We werden er erg hartelijk onthaald, 1 van de kinderen kwam al op ons afgelopen en wilde me al mee naar binnen trekken. De directeur van de school, een erg doortastende vrouw, zagen we al aankomen met een krans, ater kreeg ik die samen met een Nepalese welkomstsjaal om gehangen.
Na wat rondgekeken te hebben kwam het officiële gedeelte, ik overhandigde de enveloppe en kreeg een tikka (rode vlek) op mijn voorhoofd en de bloemenkrans en de sjaal werden omgehangen.
Natuurlijk moest ik ook volop op de foto, poseren is echt mijn grote hobby.(NOT)
Daarna nog even bij de kinderen gezeten, er werd spontaan een portret van me getekend door het jongetje wat me mee naar binnen trok bij de binnenkomst.
Na nog een kopje thee gedronken te hebben zijn we naar Benepa vertrokken.
In Benepa bleek het weeshuis een klein schooltje te zijn met drie lokaaltjes. Boven woonde de beheerder Simon(Nepalees) met zijn vrouw Dipa en hun dochtertje Xasper. Ook woonden boven 6 weeskinderen die deel van de familie uitmaakte. 'S middags eerst een lang gesprek met Simon gehad, een beetje wennen aan elkaar en kijken wat de gang van zaken is en wat er van mij verwacht wordt. Het was dus wat wennen, maar op zich voelde het goed. Het contact is wel hechter dan met de familie in het andere guesthouse doordat ik meer opga in het gezin, we wonen allemaal op dezelfde verdieping en ik hou me natuurlijk soms ook met de weeskinderen bezig.
Dat gebeurde al gelijk vanavond, toen ik terug kwam van mijn verkenningstocht in het stadje wilden Simon en zijn vrouw de maandelijkse boodschappen samen gaan doen. Aan mij werd gevraagd of ik op de kinderen wilde passen, die ik natuurlijk nog nauwelijks kende.
Meteen dus maar in het diepe gesprongen, maar et diepe bleek niet zo diep te zijn. Het zijn erg lieve kinderen, we hebben Uno gespeeld en later nog memory. Het ging er erg harmonieus aan toe en ik werd gelijk geaccepteerd. De kinderen (de meeste 11 jaar t/m 13) kunnen redelijk goed Engels, en kinderen zijn uitermate geschikt om Nepalees te leren, ik kon al gelijk oefenen met getallen en kleuren.
'S middag tijdens mijn verkenningstocht nog andere schoenen en een rugzak gekocht, wel onderhandeld, maar in de ogen van Simon had ik er toch wel ruim te veel voor betaald, het ging maar om kleine bedragen vond ik, dus niet heel schokkend.
Morgen, zaterdag is de enige vrije dag hier, zondag begint de school weer en dan ga ik er de eerste paar dagen kijken hoe het er aan toe gaat en later wat assisteren......
Nu eerst maar eens slapen, het was best een vermoeiende dag met weer veel nieuwe indrukken...